13. La prière.

 

~ ~ * ~ ~

Jeśli kiedykolwiek łudził się, że będzie dobrze, to przestał. Po prostu przestał, widząc, jak ona słabnie dosłownie z dnia na dzień, choć oczywiście sama nie chciała się do tego przyznać. Jednak nie był głupi ani ślepy. Codziennie była coraz bledsza, coraz bardziej niepewnie stawiała kolejne kroki, choć postronny obserwator na pewno niczego by nie zauważył.

Ale nie on.

Gdy był sam, praktycznie przez cały czas myślał o tym, co będzie, gdy… gdy czas się skończy, bo przecież minął już ponad miesiąc od tej strasznej wiadomości, ale zarazem miesiąc ich związku. Jeśli tą sytuację w ogóle związkiem można była nazwać. W każdym bądź razie często nie spał – zaczął cierpieć na bezsenność, codziennie bał się, że to ten dzień będzie jej ostatnim.

Co wtedy zrobi? Nie wiedział, nie potrafił sobie wyobrazić tego momentu, nie myślał o tym bez piekielnie szybko bijącego serca, suchości w gardle i – mimo tego, że przecież był facetem – łez w oczach.

A ponoć chłopaki nie płaczą.

Na pewno nie w sytuacji, w jakiej się znalazł - beznadziejnej i kompletnie bez żadnego wyjścia. A przecież wszystko było na dobrej drodze, po tylu latach nareszcie zobaczył światełko w tunelu, nareszcie uwierzył w coś więcej aniżeli narkotyki i alkohol. Dobre sobie.

Jak mógł być aż tak głupi i naiwny?

Przecież od dawna już wiedział, że jego życiu nigdy nic nie będzie na swoim miejscu. Zresztą „od dawna” to za mało powiedziane, bo do tej pory pamiętał, jak w wieku zaledwie czterech lat został pobity przez ojca, a przez to bolały go całe plecy, gdy kładł się spać i musiał leżeć na brzuchu. Gdy na jego nodze rozbił butelkę, kiedy pani wychowawczyni w zerówce spytała się, co mu się stało, że ma sińca na ręku, a on – nauczony wcześniejszymi doświadczeniami – odparł z kamienną miną, iż spadł z domku na drzewie pomimo tego, że akurat w tamto miejsce, dwa dni wcześniej, uderzył skórzany pasek.

Dlaczego, więc niczego się nie nauczył?

Może wtedy bolałoby mniej?

 

~ ~ * ~ ~

Właśnie zrobił jej herbatę. Taką jaką uwielbiała od zawsze – czarną z cytryną i dwiema łyżeczkami cukru. Opiekował się nią, jak tylko potrafił, chciał, by wszystko miała pod ręką, by się nie męczyła oraz zachowała jak najwięcej sił.

Bo przecież lekarz, u którego byli na konsultacji, wyraźnie powiedział, że Lena musi się oszczędzać.

Sęk w tym, że ona sama była niezwykle uparta i przez cały czas przekonywała go, że po prostu przesadza, a on wiedział, że robi to tylko dlatego, by się nie martwił.

Błędne koło.

Jednak, gdy patrzył na takie obrazki, jak w tej chwili, wiedział, że postępuje w stu procentach słusznie.

Blada, drobna istotka… Leżąca tak, iż jej brązowe włosy otaczały jej głowę niczym aureola jakiegoś świętego. Błyszczące oczy…  przecież ten blask bynajmniej nie był spowodowany szczęściem czy jakimś podobnym uczuciem, ale wyniszczającą organizm chorobą, która tak naprawdę pojawiła się znikąd, bo przecież dziewczyna twierdziła, że wcześniej nawet nie podejrzewała, iż coś może być nie tak, ponoć wszystko było idealnie, bez żadnych objawów.

Niekoniecznie.

Cholera, debilu! Przestań w końcu tak myśleć!

- Lena. – szepnął, ale na tyle głośno, by odwrócić jej uwagę od meczu oglądanego przez nią w telewizji – Przyniosłem ci herbatę.

- Nie musiałeś, sama potrafię sobie zagotować wodę i zalać nią torebkę.

                Nawet na niego nie spojrzała. No właśnie, na tym mniej więcej polegały ich relacje w ostatnim czasie. Ona uparcie utrzymywała, że na pewno nic jej nie jest, że to wszystko jest jedną, wielką pomyłką, że on tylko dramatyzuje, choć starał się, jak mógł słowem nie wspomnieć przy niej o jej własnej chorobie.

                Chciał tylko jej pomóc. Czy to naprawdę tak wiele?

Usiadł obok niej, stawiając jej ulubiony kubek, na którym widniała ogromna, szara mysz ubrana w różnokolorowy sweterek, na stoliku koło łóżka. Kątem oka zerknął na wynik meczu, który ona oglądała z takim zaangażowaniem i mimo wszystko, głęboko westchnął. No tak, jakże mogłoby być inaczej.

- Przydałbyś im się bardziej niż mi. – mruknęła cicho. – Przecież to kochasz.

                Tak. Biorąc pod uwagę, że przez ostatni miesiąc całkiem zapomniał, że coś takiego jak piłka istnieje, to chyba trzeba mówić o wielkim i gorącym uczuciu.

                Mam po raz kolejny, debilu powtarzać, że za bardzo ironizujesz?!

                Spojrzał na szatynkę, która z lekkim powątpiewaniem patrzyła na ekran telewizora. Oczywiście, przecież gra zawodników pozostawiała wiele do życzenia, a on sam - przez jeden, krótki moment – miał wrażenie, że jego była drużyna na boisku, zachowuje się znacznie lepiej. Oprzytomniał dopiero w momencie, kiedy zauważył, iż dziewczyna zaczyna się podnosić do pozycji siedzącej.

- Miałaś przecież leżeć. – surowy ton jego głosu odbił się echem od wszystkich możliwych ścian w pokoju, choć prawdopodobnie tylko on odniósł takie wrażenie.

- Mógłbyś nie przesadzać? Nie prosiłam cię nigdy, byś zostawał moją prywatną niańką.

                Zabolało. Cholernie zabolało, ale nie chciał, by cokolwiek było po nim widać, więc tylko mocniej zacisnął usta w przypływie irytacji. Co jednak miał poradzić na to, że zbyt dużo myśli kołatało mu się po głowie i musiał chociażby jedną z nich wypowiedzieć na głos?

- Pomogłaś mi. Teraz ja chcę pomóc tobie, nie potrzebuję do tego jakiegoś specjalnego etatu żadnej pieprzonej niańki! – wysyczał w jej kierunku.

                I gdyby wtedy mógł przewidzieć to, co się stanie…

                Gdyby tylko potrafił to zrobić…

Dziewczyna momentalnie poderwała się do góry, a on przez chwilę naprawdę przestraszył się, że może się przewrócić, gdyż dość mocno się zachwiała, więc już za dosłownie semundę znalazł się tuż przy niej, łapiąc ją za rękę, którą ona wyrwała z jego szczelnego uścisku.

- A więc dlatego to wszystko dla mnie robisz?

                Przez krótki okres czasu nie miał pojęcia, o co jej chodzi. Naprawdę, nie wiedział, o czym ona mówi.

                Po prostu bał się zrozumieć sensu jej słów.

                Jednak kiedyś zrozumieć musiał – dobrze, że zrobił to wcześniej niż później.

- Lena, to nie tak… - pośpiesznie zaczął się tłumaczyć, ale ona nawet nie zwróciła na niego najmniejszej uwagi.

- Oczywiście, mogłam się tego wcześniej domyślić. Po prostu się bałeś, że cię wydam czy coś  w tym rodzaju. Ale nie bój się, przecież już niedługo mnie nie będzie, ty pewnie na to tylko czekasz, prawda?! A teraz latasz naokoło mnie, by nie wzbudzić podejrzeń! Przyznam, że sprytnie to wszystko rozegrałeś, przez chwilę naprawdę uwierzyłam, że mnie kochasz!

                Pewnie nawet nie miała pojęcia, co poczuł, gdy to wszystko usłyszał. Zresztą... jak mogła to wiedzieć?  Przecież według niej i tak nie miał żadnych uczuć.

                To było bolesne. Aż do bólu bolesne, bo – mimo wszystko – ona i tak była dla niego całym światem.

                Co mógł jednak poradzić na to, że powiedział, to co powiedział?

- Skoro tak sądzisz, to nasz związek nie ma najmniejszego sensu, a tym bardziej przyszłości, bo faktycznie – zaraz umrzesz, a ja zostanę i przecież twoja śmierć nie będzie nic dla mnie znaczyć.  Ja nie mogę nic czuć. Czarne charaktery się nie zmieniają, prawda?

                Nie myślał, że ona może stać się jeszcze bardziej blada. Ale faktycznie tak było. Dziewczyna w tej chwili przypominała raczej powietrze, gdyż była przezroczysta,  absolutnie nie można było mówić o jakiekolwiek barwie skóry. Tylko w jej pałających gniewem oczach lśniły łzy.

- Wynoś się. – powiedziała cicho, ale tak dobitnie, iż doskonale zrozumiał, co miała na myśli, jednak nie ruszył się chociażby o milimetr – No wynoś się stąd!

                Jej krzyk zdawał się rozrywać go na kawałki.

                Jej łzy, które płynęły już po policzkach, sprawiały, iż był pewien, że jego życie po prostu się skończyło.

                Ale się mylił.

                Błagał, aby to wszystko okazało się tylko koszmarnym snem, tak jak na filmach…

Zaraz się obudzi, prawdopodobnie wziął za dużo, stracił nad sobą kontrolę, a ona zdrowa znajduje się we Francji…

                Nie. Nie mógł się łudzić.

                I choć wszystko w środku krzyczało, by tego nie robił, on cofnął się. Tak, jak mu kazała.

                Cofnął się, a następnie odwrócił, by wyjść bez ani jednego, nawet najkrótszego słowa.

                I już miał naprawdę to zrobić, jego dłoń prawie dotykała klamki…

                …

                Głuchy trzask rozbitego szkła, a chwilę później coś innego, coś...

                Nie wiedział, kiedy się zawrócił, nie wiedział, kiedy znalazł się przy jej omdlałym ciele, on niczego w tamtej chwili nie wiedział. Po prostu działał jak w jakimś amoku. Nim się zorientował, trzymał już w ręku telefon z wybranym numerem na pogotowie.

                Sekundy zdawały się być nieskończonością.

                I wtedy właśnie przypomniał sobie, że przecież istnieje coś takiego, jak modlitwa.

                Modlitwa o cud, którego nigdy wcześniej nie udało mu się wybłagać.

                Zdrowaś Mario, łaski pełna, Pan z Tobą. Błogosławiona Tyś między niewiastami i błogosławiony owoc żywota Twojego – Jezus.

                Karetka została wysłana. Miała być dosłownie za chwilę.

                Chwilę, która trwała już zbyt długo.

                Święta Mario, Matko Boża… Módl się za nami – grzesznymi…

                Zaczął płakać, najzwyczajniej zaczął płakać, bo choć wiedział, że nie miał najmniejszego wpływu na jej chorobę – to zdawał sprawę również z tego, że to nagłe zasłabnięcie było przez niego.

                Tylko przez niego.

                … teraz i w godzinę… śmierci naszej.

                I właśnie wtedy się załamał, a zamiast Amen, wyszeptał tylko:

-Boże, nie zabieraj mi jej.

 

_________________________________

Takim oto "optymistycznym" rozdziałem Madzia nadal świętuje czwartkowe zwycięstwo Pieszczoszka <3

I przecież ta ich miłość bez szpitala miała potrwać całe dwa rozdziały :c A na dodatek wpadłam na to, żeby ich pokłócić, czego absolutnie nie było w planach.

Jestem okrutna, ale zarazem bardzo z siebie dumna.

Ot co.