11. L'étoiles filantes.

~ ~ * ~ ~

                Nie skończyło się na jednym spacerze.

                I nie na dwóch.

                A najbardziej przerażał go fakt, że on tych przechadzek łapał się tak kurczowo, jak tylko potrafił, bo to właśnie one trzymały go jeszcze na powierzchni. Chciał rozmawiać, chciał mówić…

                Dlaczego, więc zazwyczaj milczał?

                Mógł wsłuchiwać się w jej glos godzinami, a zresztą w towarzystwie tej dziewczyny nawet cisza wydawała się być szalenie interesująca.

                Cisza. Adekwatny stan do tego, co właśnie działo się w jego życiu. Zero łez. Zero narkotyków, choć niejednokrotnie chciał po nie sięgnąć. Nie pił. Nie umoczył ust w alkoholu od czasu, gdy…

                I nawet palił coraz mniej, bo najzwyczajniej w świecie nareszcie mógł szczerze powiedzieć, że złapał równowagę, że nieoczekiwanie wyszedł na prostą. Pomyśleć, że był pewien, iż to już nigdy nie będzie możliwe…

                Kolejny cud, który uchronił jego egzystencję przed upadkiem.

 

~ ~ * ~ ~

                Potrzebuję spokoju, odpoczynku.

                Potrzebuję długich rozmów.

Potrzebuję odciągnięcia mojej uwagi od tego, co było wcześniej.

Potrzebuję uświadomienia mi moich własnych błędów.

Potrzebuję kogoś, kto otoczy mnie barierą ochronną i zamknie w niej na długi, długi czas.

Potrzebuję schronienia.

Potrzebuję uczuć ze strony drugiego człowieka.

Potrzebuję ciepła.

Potrzebuję miłości.

Potrzebuję, potrzebuję, potrzebuję, potrzebuję, potrzebuję… Zrozum w końcu, proszę, że po prostu potrzebuję…

Potrzebuję Ciebie.

               

                Jeśli kiedykolwiek będziesz chciała mnie zostawić… Zostaw, ale błagam, nie rób tego teraz.

                Tak bardzo potrzebuję…

 

~ ~ * ~ ~

- Co chcesz teraz robić?

                Tylko ona potrafiła zadać takie pytanie, na które on nie był w stanie udzielić odpowiedzi, więc spojrzał na nią niezwykle niepewnym wzrokiem i ciężko westchnął, poważnie zastanawiając się nad tym, co mógł powiedzieć.

                Jednak sprawa przedstawiała się tak, że raczej nie wiedział, jakie miał plany na przyszłość.

- Została mi jedna klasa technikum… - zaczął cicho, w duszy kombinując dalej – Zdam egzamin zawodowy, maturę, znajdę jakąś pracę…

                Urwał. Najzwyczajniej w świecie nie miał pojęcia, o czym mógł jeszcze powiedzieć, a mimo to Lena najwyraźniej nie była usatysfakcjonowana jego odpowiedzią, bo przez jej twarz przemknął cień delikatnego powątpiewania.

- To nie jest twoją największą pasją, Wojtek.

                No tak. Piłka.

                Piłka kojarząca mu się przede wszystkim z Maćkiem – to przez niego przecież wpakował się w to świństwo, z którego właśnie próbował się uwolnić.

                Mecze, gdzie był kapitanem ciągle wygrywającej drużyny, gdzie strzelał kolejne bramki, gdzie…

                Lewański, który przygarnął go pod swoje skrzydła, gdy był jeszcze niewiele rozumiejącym chłopcem…

- Nie wrócę do tego – mruknął na tyle cicho, iż był pewien, że jego głos nie dotrze do uszu dziewczyny, jednak musiał się oczywiście pomylić.

                Czemu go to w ogóle nie dziwiło?

- Wrócisz.

                I znów ten twierdzący ton. Ton, który uwielbiał, ton, którego się zrazem bał, bo przecież chodziło o niego, prawda? Owszem, piłka to było coś, co nadawało sens życiu. Kiedyś. Kiedyś, gdy było jeszcze umiarkowanie dobrze. Teraz skutecznie zastąpiła ją Lena, a on nie zamierzał tego zmieniać, bo przecież to nie miałoby w ogóle żadnego sensu, tak? Czuł się… spokojny – a spokój w jego mniemaniu oznaczał szczęście.

                Postanowił, więc, że nie będzie roztrząsać tego tematu. Zamiast tego zadał pytanie, na które odpowiedzi bał się usłyszeć, gdyż dotyczyło przyszłości, bardzo zresztą bliskiej.

- A ty jakie masz palny?

                Wyraźnie ją zaskoczył, bo zazwyczaj to ona podtrzymywała rozmowę.

- Dostałam się na studia. Kierunek fizjoterapia.

                W myślach stwierdził, że szkoda, bo idealnie sprawdziłaby się w roli psychologa lub jakiegoś drastycznego psychiatry. On byłby jej pierwszym pacjentem. Jednak zamiast tego, pół żartem, pół na poważne, powiedział:

- Patrz, w sumie nasze plany się pokrywają.  Jeśli znów się nie mylisz, zostanę piłkarzem, ty fizjoterapeutką. Mam nadzieję, że dostanę jakiś darmowy masaż.

Roześmiała się, a jej perlisty głos odbił się echem od … Właśnie. Od czego? Rozejrzał się dookoła, ale widział tylko niewyraźnie zarysy drzew, co bynajmniej go nie dziwiło, bo byli w lesie. Tak – noc na świeżym powietrzu, wśród roju komarów, pod księżycem i gołym niebem – to był jej pomysł. A on zrobiłby dla niej wszystko, więc się zgodził, choć zastanawiał się po jaką cholerę.

                Przyjrzał się szczęśliwej szatynce, która leżała obok niego i z błogim uśmiechem na ustach obserwowała niebo. On nie widział w nim nic szczególnego, ale przecież ta dziewczyna była inna. Wyjątkowa. Jako jedyna starała się mu pomóc, gdy większość osób go opuściło, kiedy jego „ziomale” odwrócili się od niego plecami, a rodzice nie chcieli znać.

- Patrz! – wykrzyknęła nagle tak głośno z ogromnym podekscytowaniem, że niemal poskoczył do góry ze strachu, gdyż zbyt gwałtownie został wyrwany z własnych rozmyśleń, które zaczęły krążyć wokół wiadomej osóbki i jej wyjazdu na wcześniej wspomniane studia.

                Zatopił spojrzenie w jej błyszczących, kocich oczach. Nie był w stanie powiedzieć, jakiego tak naprawdę były koloru, mimo tego, że znał je na pamięć. Zielone? Złote? Piwne?

                Tak bardzo ją kochał… i nie mógł jej o tym powiedzieć, bo zasługiwała na kogoś, z kim mogłaby się poczuć bezpiecznie.  Na to, by być z kimś, kto dałby jej szczęście, a nie ciągły strach i niepewną przyszłość. Z kimś …

- Mówiłam ci, żebyś popatrzył w niebo, głupku, a nie na mnie. – powiedziała z lekko udawanym wyrzutem, ale nigdy nie była zbyt dobrą aktorką, więc momentalnie zorientował się, iż żartowała.

A może znał ją tak dobrze, że potrafił bez problemu rozszyfrować nawet jej najdziwniejsze zachowania, spenetrować każdy zakątek  duszy, odczytać wszystkie myśli?…

- Gdybyś mnie słuchał, to ujrzałbyś spadającą gwiazdę. – powiedziała, a ton jej głosu stał się nagle niezwykle poważny – Miałbyś szansę, by pomyśleć życzenie.

Spojrzał do góry, ale nic szczególnego nie zauważył, bo przecież niezwykłe zjawisko już dawno zniknęło z pola widzenia, a pozostałe malutkie punkciki raczej nie myślały, by ruszać się ze swojego miejsca. Pewnie było im tam dobrze, tak jak jemu tutaj, choć chłodny wiaterek owiewał jego ciało, powodując tym samym gęsią skórkę na rękach, a komary cały czas latały nad nim, domagając się pożywienia w postaci odrobiny jego krwi.

- A ty? – spytał, choć głos mu delikatnie drżał, gdy nagle uświadomił sobie, że dręczy go przeraźliwie znane mu uczucie, któremu nie mógł się poddać – Pomyślałaś o czymś?

                Lena pokiwała tylko głową tak, że brązowe kosmyki jej prostych włosów przykleiły jej się do twarzy, więc prychnęła z niezadowoleniem i odgarnęła natychmiast nieproszonych gości z policzków, powstrzymując go w ostatniej chwili przed zrobieniem tego samego. Cofnął dłoń, która zawisła niefortunnie w powietrzu. Dobrze, że ona chyba tego nie zauważyła, bo siedział delikatnie za nią. Odetchnął z ulgą, ale nie na szybko, gdyż ponownie powróciło TO – ze zdwojoną siłą.

                Właśnie dlatego nie mógł z nią być i nigdy nie wyzna jej swych uczuć. Dlatego… powinien już dawno ponieść zasłużoną karę i zerwać z nią kontakt raz na zawsze. Po to, by jej więcej nie krzywdzić, gdyż wiedział, że już teraz zadaje jej wystarczająco dożo ciosów samą swoją postawą i zachowaniem.

                Przymknął oczy, chcąc uspokoić oddech, który przyśpieszył niemal trzykrotnie, jednak niewiele mu z tego przyszło, a ona momentalnie zauważyła, co się z nim dzieje i obrzuciła go srogim spojrzeniem, które jednak przepełnione było...  litością i smutkiem. Spuścił wzrok na ziemię, ale poczuł jak zbliżyła się do niego i usiadła obok, opierając swoją głowę na jego ramieniu. Jej włosy delikatnie łaskotały go w policzek, odrywając go  - choć na moment -  od skupiania się na tym, by odgonić wszystkie natarczywe i przede wszystkim głupie myśli. Zaciągnął się jej kokosowym zapachem niczym papierosowym dymem.

                Ona traktowała go jak brata, albo w najlepszym przypadku – niczym przyjaciela, a on jej potrzebował, bo bez niej nic nie miałoby sensu i ponownie stoczyłby się na samo dno, na którym już przecież był… Właśnie dlatego nie mógł jej zostawić. Po prostu się bał.

- Spójrz teraz. – powiedziała łagodnie i miękko, a on tym razem wypełnij jej polecenie, jednak ponownie nic szczególnego nie dojrzał, choć musiał przyznać, że nocne niebo odznaczało się wyjątkowy urokiem – Wybierz sobie gwiazdę.

- Co? – spytał ze zdziwieniem, jednak ona nie odpowiedziała, tylko mocniej się do niego przytuliła tak, że przez dzielące ich warstwy ubrań  poczuł ciepło jej drobnego ciała – Dlaczego mam to zrobić?

Lena ponownie się roześmiała, a piękna barwa jej głosu rozniosła się po okolicy. Miał wrażenie, że zaraz zbudzą się wszystkie zwierzęta żyjące w lesie, ale  - na szczęście! – nic takiego się nie stało.

- Moja jest ta. – szepnęła i pokazała mu maleńki punkcik, który ledwo co tlił się na tle niemal czarnego nieba. Miał wrażenie, że gwiazda przez nią wskazana lada moment zakończy swój żywot – Mogę poczuć się jak ona. Wyobrażam sobie, że nią jestem, że patrzę na wszystko z góry i nie jestem uczestnikiem żadnych wydarzeń, a obserwatorem. To mi pomaga. Spróbuj.

                Nie odpowiedział, tylko zerknął na świecące, jasne kropki, a raczej na jedną z nich, która wyjątkowo rzuciła mu się w oczy. Była ogromna, a jej blask na pewno rozświetlał przestrzeń wokół niej.

- Najbliżej Księżyca, po prawej stronie. – szepnął, a następnie wyciągnął lewą dłoń, by ją wskazać. Jego towarzyszka popatrzyła na nią z zainteresowaniem.

- Jest silna. Tak, jak ty. – mimo tego, że nie widział jej twarzy, mógłby przysiąść, że na jej usta wkradł się delikatny uśmiech, a na zaróżowionych od chłodu policzkach pojawiają się urocze dołeczki – Wybrałeś idealnie.

                Jakże wielkie było, więc jego zdziwienie, gdy gwiazda sekundę potem … spadła. Tak po prostu. Niemniej z zapartym tchem obserwował jej piękny ogon i niezwykłą parabolę lotu.

- Chyba siła nie jest mi pisana. – zażartował, jednak dziewczyna nie odpowiedziała,  a on momentalnie zorientował się, jaką strzelił głupotę. Miał ochotę walnąć się w ten swój pusty łeb.

                Po raz kolejny zadał jej ból, po raz kolejny ją zranił. Po raz kolejny okazał się kompletnym idiotą, którego nie warto było ciągle ratować.

Niczego więcej nie powiedział. Wiedział bowiem, że ona myśli o tym samym, co on. O tym, że  - tym razem -  ta spadająca gwiazda była złym prorokiem. Przytulił dziewczynę mocniej do siebie i po raz kolejny zaczął żałować, że nie mógł powiedzieć jej tego, co czuł.

Tak bardzo ją kochał…

 

_____________________

taak.
Miał być w piątek, a wstawiam dziś, bo chciałam sobie poprawić humor po niewygranym oczywiście konkursie, na którego rozwiązanie czekałam... cóż - do późnej nocy.
I w ogóle jestem zła.
I w ogóle mi smutno jakoś
I jestem chora.
Jakby ta gorączka nie mogła się pojawić wcześniej, tylko akurat wczoraj, kiedy jutro się idzie do szkoły -.- Ale i tak pójdę, niewiele mnie to obchodzi, święty za mnie ewentualnych zaległości z historii nie nadrobi.

I w ogóle wszystko nie tak, jak trzeba jest.
Błędów w tym czymś powyżej nie poprawiam, nie mam już siły, więc wszelakie wybaczcie, słoneczka.
Poznajemy scenę z prologu?
Oczywiście, że tak, poprawiłam tylko kilka słów, by bardziej się te dwie części skleiły.
No.
Koniec.
Buziaki! :*

Edit: Zapomniałabym! Nie przyzwyczajajcie się aż tak do tej dobroci. W kolejnym rozdziale pokażę, co potrafię. BUHAHAHAHA