3. Je me souviens.

~ ~ * ~ ~

 

Czy w wieku piętnastu lat można kogoś pokochać tak, że wydawało by się, że dla tej osoby zrobimy wszystko? Że właśnie ta, a nie inna osoba jest dla nas całym światem i nie możemy bez niej żyć?

Owszem. Przecież on sam – przed czterema laty – znalazł się w takowej sytuacji.

Czuł, że dłużej nie wytrzyma, a mimo to nie ruszał się, gdyż nie był w stanie wykonać chociażby najmniejszego kroku, który oddaliłby go z tego miejsca, od niej, od przeszłości. Od wszystkiego.  Dziewczyna również stała w bezruchu, patrząc na niego co najmniej tak, jakby kogoś zabił. Szyderczo roześmiał się w duchu. 

Przecież to ona wszystko zniszczyła. Ona była wszystkiemu winna, to przez nią, to ona…

Momentalnie zaczął gubić się we własnych myślach, które kotłowały się w jego głowie, a przecież przez te wszystkie lata idealnie je kontrolował. Teraz nie potrafił tego zrobić, choć – naprawdę! – starał się, jak tylko potrafił.

Piękny, bezchmurny dzień, który miał być taki, jak każdy inny, ale nie był…

                Nie, nie wolno mu rozpamiętywać tamtego dnia, nie mógł tego robić teraz - przy niej, bo pokazałby jej, jak bardzo go to wszystko nadal bolało, a właśnie tego pragnął uniknąć za wszelką cenę. Jednak oczywiście nic nie szło po jego myśli – nigdy. W sumie właśnie do tego, już dawno się przyzwyczaił.

 

Piękny bezchmurny dzień, który miał być taki, jak każdy inny, ale nie był, bo właśnie tego dnia, gdy Lena siedziała z jego siostrą  na betonowym murku,  a on sam przyglądał się im z daleka, uświadomił sobie, że te dwie dziewczyny są dla niego wszystkim. Ot tak - prostu.

                Nie dziwił się, jeśli chodziło o Marikę – w końcu byli rodzeństwem, na dodatek bliźniaczym, a żeby było jeszcze ciekawiej – jednojajowym, ale to, co czuł, gdy patrzył na tą drugą, nie dawało mu spokoju od jakiegoś czasu, a właśnie teraz uświadomił sobie, że się zakochał. W niej. W tej samej dziewczynie, którą znał od zawsze – akurat teraz. Przeklął w duchu, ale na niewiele mu się to zdało, bo wszystko było nadal takie, jak przed sekundą.

                Jednak ona nie patrzyła na niego, chłopaka, który po prostu siedział na trawie i grzebał w swoim rowerze, ale na Marikę, bo przecież to ona  była jej przyjaciółką, a on … no właśnie. Kim on dla niej był? Westchnął pod nosem, wbijając wzrok w łańcuch, który za nic nie chciał się prawidłowo założyć na zębatkę.

               

Gwałtownie otworzył oczy, choć -  w sumie - nie był nawet świadom, iż je zamknął. Wiedział, że musiał stamtąd iść, a za moment, nim się zorientował, wykonał ten pierwszy krok, później następny i jeszcze kolejny. A później szedł już tak szybko, że niemal biegł, gdyż chciał znaleźć się sam, po prostu sam, a następnie przemyśleć wszystko w samotności, a tym wszystkim - było to spotkanie. Choć czy to, co wydarzyło się przed chwilą, zasługiwało na takie miano?

- Wojtek, zaczekaj!

Starał się, by jej głos nie wywołał na nim żadnego wrażenia, ale gdy tylko go usłyszał, jego serce gwałtownie mocniej zabiło, a oddech stał się zbyt płytki. Przyśpieszył jeszcze bardziej, ponieważ wiedział, że dziewczyna go nie dogoni, bo nigdy nie była wyśmienitą biegaczką.

Jakże wielkie było jego zdziwienie, gdy - w przeciągu kilkunastu sekund - usłyszał za sobą szybkie kroki, a chwilę później zielone oczy patrzyły prosto na niego z nieukrywaną  wściekłością. Oj, wyraźnie poprawiła kondycję, czego bynajmniej się nie spodziewał, niemniej szybko otrząsnął się z szoku i już chciał zawrócić, gdy kolejna fala wspomnień wypełniła każdy, nawet najmniejszy centymetr jego ciała.

 

Z bijącym sercem stanął naprzeciwko drzwi wejściowych do jej domu. Dlaczego tu przyszedł? Sam nie wiedział – po prostu musiał ją zobaczyć. Ot – tak po prostu, pod byle pretekstem. Ostatnio robił to niezwykle często.

Usłyszał zbliżające się kroki i był niemal pewien, że za chwilę stanie przed nim Lena, więc jak wielkie było jego zdziwienie, gdy zamiast dziewczyny, zobaczył jej ojca, który wyraźnie przygotowywał się do jakiegoś wyjazdu, co – biorąc po uwagę jego pracę – wydawało się całkowicie normalne. Jednakże coś mu nie pasowało, a tym „czymś” były wielkie pudła, stojące niemal na każdym skrawku podłogi oraz pomieszczenie, w którym nie było widać ani jednego mebla.

Czuł, że zasycha mu w gardle i nie jest w stanie się nawet przywitać, ale ostatkiem silnej woli coś tam wydukał, a później spytał, czy jest może Lena, choć w głębi duszy zdawał sobie sprawę z tego, że robi to niepotrzebnie, bo ona odeszła. Mimo tego miał nadzieję, której trzymał się tak kurczowo, jak tonący koła ratunkowego, by nie pójść na dno. Sęk w tym, iż on już go dotykał.

                „Nie ma jej, wyjechała z moją drugą żoną i nigdy już tu nie wróci. Naprawdę bardzo mi przykro.”

                Te słowa zniszczyły wszystko, a on wypuścił z rąk jakiekolwiek resztki czegoś, co  - jeszcze przed chwilą - można było nazwać nadzieją.

                I nie pomogły błagania, nie pomogło nic, bo jej już po prostu nie było.

                Odeszła, zostawiając go bez ani jednego słowa pożegnania.

                Na zawsze.

 

- Poczekaj, błagam.

Mimo tego, że miał zamiar po prostu uciec – zatrzymał się, choć nie wiedział tak właściwie po co. Odwrócił się w jej stronę, mierząc ją nienawistnym spojrzeniem. Zdawał sobie sprawę, iż nic dobrego z tego nie wyniknie, bo wściekłość, która się w nim buzowała, wyjątkowo dawała o sobie znać, a że nikogo poza Leną nie było w promieniu kilkudziesięciu metrów, to był niemal pewien, że zostanie ona przelana właśnie na dziewczynę. Zresztą… to ona zawiniła, a nie on.

- W co ty się wpakowałeś?

                Jej cichy, pełen żalu głos dodarł do jego uszu, działając na niego jak płachta na byka. Nie miała prawa ingerować w jego życie, po prostu nie miała, a jak już tak koniecznie chciała, to powinna zniknąć mu z oczu raz na zawsze, przynajmniej wszyscy byliby zadowoleni.  Pokręcił przecząco głową, robiąc krok w jej stronę. Dziewczyna napięła się, ale nie poruszyła, co jeszcze bardziej go rozwścieczyło.

Powinna odejść, przestraszyć się i uciec…

                Zostawić go samego, jak wtedy.

- Wybacz, że nie odpowiem na to pytanie, ale jakoś nie mam najmniejszej ochoty z tobą rozmawiać. – warknął przez zaciśnięte zęby, wbijając palce w jej prawe ramię, na pewno sprawiając jej ból, ale nie zwracał na to najmniejszej uwagi, bo jego oczy nadal były utkwione w osobie tuż obok niego.

                Dziewczyna nie odpowiedziała, ale jej dolna warga zaczęła delikatnie drgać, co było nieukrywanym znakiem, który świadczył o tym, że jest na skraju wybuchu, niemniej stała cicho. Postanowił kontynuować to, co miał jej powiedzieć, by mieć już to wszystko z głowy.

- Wracaj tam, skąd przyjechałaś, nie mam zamiaru  się spowiadać. A na pewno nie tobie.

                 Przymknęła powieki, starając się opanować, ale nie wyszło jej to zbyt dobrze, bo zauważył wielką łzę, która spłynęła po policzku. 

                Ona płakała – przez niego, a to ostatnia rzecz, jakiej  kiedykolwiek pragnął.  

                Nim się zorientował, podniósł dłoń, by wytrzeć jej skórę, jednakże nie zdążył tego zrobić, gdyż dziewczyna wyrwała się, odchodząc kilka kroków dalej, co natychmiast go otrzeźwiło.

                Nie. Nie mógł się nad nią litować, nie mógł okazywać swych uczuć.

- Wiesz, że zrozumiałem, iż nie pożegnałaś się ze mną? Naprawdę. Ale nigdy nie pojmę, dlaczego nie powiedziałaś Marice. Ponoć była twoją przyjaciółką, więc powinnaś. Ale bez obaw pogodziliśmy się z tym, że potraktowałaś nas jak śmieci. – mówił nie patrząc na nią, a w jego głosie  słychać było złość, rozżalenie oraz jakieś nikłe pokłady smutku.

Usłyszał, że płakała coraz bardziej i, już miał podejść, a później po prostu przytulić, ale podmuch chłodnego wiatru wyraźnie go ocucił. Zacisnął pięści, wbijając resztki paznokci w skórę dłoni.

- Miałem tylko twój adres, który jakimś cudem dostałem od twojej babci. – mówił, patrząc w niebo, które zaczynało robić się coraz ciemniejsze, co przecież nie było jakimś wyjątkowym zjawiskiem, biorąc pod uwagę, że mieli lipiec – Zgadnij, ile wysłałem do ciebie listów.

Odwrócił się w jej stronę, zauważając, że usiadła na ziemi, ukrywając twarz w dłoniach, płacząc na dobre. Coś w jego duszy podpowiadało mu, że nie powinien jej ranić, ale po prostu odejść, niemniej nie był w stanie tego zrobić. Już nie.

- Trzydzieści siedem. Nie odpowiedziałaś na żaden.

I nagle, po tych słowach, coś się w nim wypaliło, coś pękło, a on sam nie potrafił tego czegoś rozpoznać. Podszedł do dziewczyny, nachylając się nad nią, a następnie, wypowiadając słowa, które cały czas kołatały mu się w głowie:

- Nienawidzę cię, Lena.

Sama zainteresowana nawet się nie poruszyła, a on jeszcze przez chwilę stał obok niej, a później po prostu odszedł.

                Żeby żyć… jak wcześniej.

Żeby ponownie założyć maskę chłopaka, któremu nie zależało tak naprawdę na niczym, co było kompletnym głupstwem.      

Dobrze, że praktycznie nikt o tym nie wiedział.

 

____________________________________

Tak, nie wyszło to tak, jak chciałam. To w ogóle nie wyszło (wiem, wiem, możecie urwać mi łeb, tak jak u księcia). Nic nie poradzę na to, że kompletnie mi się to nie podoba.

Właśnie - jeśli mowa o księciu, to nie mam pojęcia, kiedy bedzie nowość, ponieważ mam "dni bez laptopa" ustanowione przez babunię, która stwierdziła, że jestem od niego uzależniona i calutki tydzień mam do niego nie siadać.

Oczywiście - napiszę rozdział ręcznie, ale nie powiem, kiedy go wstawię. Wyproszę jakieś łaski, by móc wejść wcześniej, ale na pewno nie do środy, a w samą środę w szególności, gdyż cały dzień jestem w mieście, gdyż rano mam lekarza, a po południu kolejnego.

No, to by było na tyle. Może dzięki tym dniom bez komputera ogarnę moje zalełości w norweskim? Może. Nie wiem.