2. Bonjour, cher...

~ ~ * ~ ~

                Biały proszek był jego odskocznią od rzeczywistego świata, od jego całego życia i zmartwień. Od wszystkiego. Sęk w tym, że kiedyś przestawał działać, a on tych momentów nienawidził najbardziej, bo uświadamiał sobie wtedy, jakim wrakiem człowieka się stał, że jest identyczny jak jego rodzice, a nawet jeszcze gorszy, bo przecież ze wszystkiego zdawał sobie sprawę, a mimo to - nie mógł przestać brać.

- Wojtek?

                Powoli otworzył oczy, ale nie wiedział, gdzie się znajduje. Jakieś ciemne ściany, przewrócony stół, z którego spadł niezwykle stary i zakurzony wazon. Tak swoją drogą, stał tam właściwie niewiadomo po co, bo przecież oczywisty wydawał się fakt, że żadnego kwiatka tam nie było. Na ziemi leżał Maciek, jeszcze nie odzyskał świadomości. Z jego ust wyciekała stróżka śliny, malutkimi kropelkami spływała na przestarzałe deski, którymi pokryta była podłoga. Przeniósł wzrok na chłopaka śpiącego pod jego łóżkiem, a raczej… Nie, musiało mu się wydawać, przecież on nie mógł…

                Momentalnie poderwał się do pozycji siedzącej, ale zakręciło mu się w głowie tak bardzo, że przed oczyma miał tylko jakieś czarne mroczki, które po chwili ustąpiły miejsca całkowitej ciemności. Jeśli miał się z czegoś cieszyć, to tylko z faktu, że okropny ból mięśni nie pozwolił mu utracić świadomości.  

- Żyjesz, chłopie?

                Nie wiedział, do kogo należy głos, ani tym bardziej, skąd ten tajemniczy osobnik zna jego skromna osobę, mało go to obchodziło.  Ponownie podniósł powieki, ale zrobił to z najwyższym trudem, gdyż nawet rzęsy zdawały się ważyć tonę. Jedynym pozytywnym omenem było to, iż obraz mu się wyostrzył, więc wszystko widział dokładniej. Nabrał w płuca powietrza, ale było ono tak ciężkie, że momentalnie zaczął się krztusić.

- Nieco przesadziłeś.

                Dziwny, nieco podstarzały głos ponownie wybił go z dobrze znanego mu transu. Uniósł głowę i spojrzał na mężczyznę, którego widział po raz pierwszy na oczy, a przynajmniej tak mu się właśnie wydawało, bo jego mózg jakoś nie był w stanie przypomnieć sobie chociażby jego imienia.

- Ja? – spytał zachrypniętym i pełnym zdziwienia głosem, w którym dała się słyszeć nutka niepokoju – Niech pan popatrzy na nich.

                Wskazał dłonią na Maćka i nieznajomego śpiącego pod jego łóżkiem. Mężczyzna podszedł do tego drugiego, trącając go czubkiem buta. Chłopak wymamrotał coś niezrozumiałego pod nosem, a następnie ułożył się ponownie na podłodze, zasypiając.

- Wziął najmocniejszy towar, prawie przedawkował, ale nic mu nie będzie. – mruknął facet, a później obrzucił go badawczym spojrzeniem, którego jednak nie potrafił do końca odszyfrować – Nie wiesz, kim jestem, ani nie pamiętasz, jak się tu znalazłeś, prawda?

Pokiwał twierdząco głową, ale po chwili jego wzrok przyzwyczaił się do panującego półmroku i momentalnie wyłapał skrawek czerwonego materiału, który poniewierał się po podłodze.  Dosłownie w ułamku sekundy jakieś nielogiczne części układanki, w postaci jego wspomnień, powoli zaczęły układać się w całość.

Opadł bezwładnie na kanapę, na której siedział i ukrył twarz w dłoniach.

 

               

Wszystko wydawało się być takie … po prostu fajne i bezproblemowe, kolorowe. Zawsze czuł się tak, gdy wziął, szczególnie jeśli sięgał po coś z tej „górnej półki”. Problem w tym, że nie pamiętał, co to było, ale czy to miało w tej chwili jakiekolwiek znaczenie? No właśnie - nie.  Rozsiadł się wygodniej, trzymając w palcach jakiegoś mocnego skręta, od którego kręciło mu się w głowie, ale na to również nie zwrócił uwagi.

- Hahahaha! – wesoły głos Maćka, który również był pod wpływem, rozniósł się po pokoju, ale on nie wiedział, co tak bardzo go rozśmieszyło, możliwe, że nic.

                Światło, które wpadało przez okno, zbyt bardzo raziło go w oczy, więc podniósł się i zaciągnął grubą, czarną zasłonę. Jednym źródłem jakiegokolwiek oświetlenia w pokoju, stało się kilka świeczek, które paliły się w sumie z powodów bliżej nieokreślonych, ale to też go nie obchodziło, bo w końcu wszystko było takie kolorowe, takie idealne… Kompletne przeciwieństwo jego życia.

- Proszę, proszę, drogie panie, tędy…

                Ponownie zaciągnął się gorzkim dymem, z zaciekawieniem przyglądając się drzwiom wejściowym, które sekundę później otworzyły się, a stanął w nich Bogdan wraz z trzema dziwkami. Odetchnął z ulgą, widząc, że żadna z nich nie jest jego siostrą.

- Chłopaki, ktoś dla was! – krzyknął tylko mężczyzna, a moment później nie było już ani jednego śladu jego obecności.

                Spojrzał na dziewczyny, które nie miały już na sobie żadnych płaszczów i podłapał spojrzenie niebieskich oczu szatynki, a chwilę później - ona sama - pewnie zmierzała w jego stronę. Stukot niezwykle wysokich, czarnych szpilek, rozchodził się po pomieszczeniu. Na sekundę oderwał od niej wzrok, zauważając, że inne panie odciągnęły dwóch pozostałych chłopaków do różnych pokoi.

- Anka jestem. – powiedziała, poczym bezceremonialnie usiadła mu okrakiem na kolanach, zakładając przy tym jedną, cholernie długą nogę za jego plecy. Maksymalnie krótka sukienka, nie zakrywała zbyt wiele, więc dokładnie widział czerwone, koronkowe majteczki.

- Wojtek. – odpowiedział niezwykle spokojnie, poczym znów się zaciągnął i wypuścił dym prosto w jej twarz, niemniej ona w ogóle się nie skrzywiła. Mało tego! Wyjęła skręta z jego dłoni, poczym wciągnęła głęboko powietrze.

- Hmmm… miałam okazję posmakować lepszych. - odparła, wkładając drugą dłoń pod jego koszulkę, przyjemnie masując mu klatkę piersiową, a następnie brzuch, zjeżdżając coraz niżej. Poczuł, że jego męskość już zdążyła zareagować na obecność dziwki. Zresztą czego się spodziewał? Że będą siedzieć i popalać sobie jakieś dziwne mieszanki?

                Dziewczyna pochyliła się nad nim, wypuszczając dym prosto w jego usta, a następnie zachłannie go pocałowała. Poczuł jej język napierający na jego podniebienie, poczym oddał pieszczotę z podobnym zaangażowaniem, z podobną pasją, wkładając dłoń pod obcisły, czarny materiał, sukienki, przy okazji zawijając go o kilka centymetrów do góry.

                Zarejestrował fakt, iż szatynka wyrzuciła skończonego skręta na popielniczkę, która znajdowała się na stoliku obok nich.

                Dłońmi rozchylił uda dziewczyny, a następnie zaczął masować palcami jej kobiecość, na co ona zareagowała głośnym i wymownym westchnieniem, co oznaczało, że była napalona w stopniu co najmniej podobnym do niego. Odwdzięczyła się faktem, iż bez problemu rozsunęła jego rozporek, ujmując penisa, który zdawał się być napięty do granic swych możliwości (…)

 

                Momentalnie otworzył oczy. Nie mógł sobie niczego więcej przypomnieć, widocznie w tamtej chwili urwał mu się film, choć nie trzeba było być wielkim filozofem, by odgadnąć, co się później musiało dziać.

- Ile pamiętasz? – spytał mężczyzna, którego tożsamość została odkryta wraz z tym marnym strzępkiem wspomnień.

- Dziwkę. – odparł słabym głosem zgodnie z prawdą, patrząc na Bogdana wzrokiem, który ponownie się zamglił, ale  - na szczęście – stan ten potrwał tylko ułamki sekundy. Zakodował sobie w pamięci, by następnym razem uważać na to, co bierze i w jakich ilościach.

Facet uśmiechnął się, podkręcając przy tym przydługiego, siwego wąsa. Usiadł na jedynym krześle w pokoju.

- Świetnie się składa, bo nie wynająłem ich za darmo. Każdy z was musi zapłacić za swoją panienkę.

Gdyby tylko pamiętał, za co tak naprawdę miał płacić…

                Popatrzył na ścianę przed sobą, próbując przypomnieć sobie coś więcej, ale bez skutku. Westchnął zrezygnowany. Chciał przede wszystkim pójść spać, oderwać się od tej szarej i ponurej rzeczywistości, jednak jedna rzecz nie dawała mu spokoju, a mianowicie fakt, iż był kompletnie ubrany, co raczej nie trzymało się kupy.

- Jaki dziś mamy dzień tygodnia? – spytał podejrzliwie.

- Sobotę.

No tak, to wszystko wyjaśniało, bo przyszedł tu w czwartek, dziwki też przybyły tego samego dnia wieczorem i zapewne zostały na noc. Kompletnie nie pamiętał piątku, ale mógł sobie wyobrazić, jak on wyglądał.

- Dla ciebie, Wojtek… – Bogdan odezwał się ponownie, a potem zawiesił głos w powietrzu, niemniej po chwili znów kontynuował swą wypowiedź – mam nieco inną formę zapłaty.

                Boże… czy on zawsze musiał się w coś wpakować? Nie mógł po prostu dać tych kilku stów i byłoby po sprawie?

 - Niedaleko stąd jest jakaś domówka. Dostarczysz towar chłopakom. To jest rozkaz. – szczególnie zaakcentował to ostatnie zdanie, a on ponownie ukrył twarz w dłoniach, gdyż nie miał pojęcia, co robić. Nie wiedział, jak się z tego wszystkiego wyplątać.

                Gdy zaczynał brać, obiecał sobie, że nigdy, przenigdy nie będzie handlował tym świństwem. Że nie zniszczy drugiego człowieka tak, jak zniszczył siebie, że…

                Ocknął się, gdy na stoliku wylądowało kilka malutkich, foliowych woreczków z proszkiem i tabletkami, a na nich kartka, gdzie widniał adres oraz godzina i dokładne miejsce spotkania.

~ ~ * ~ ~

                Jako, że do nieszczęsnej transakcji miał jeszcze chwilę czasu, postanowił pójść do „domu”, by doprowadzić się do stanu, w jakim powinien ukazywać się światu człowiek cywilizowany, którego dosięgła globalizacja, a później wsiadł w autobus i -  z duszą na ramieniu -  pojechał tam, gdzie miał się rozliczyć z jakimiś chłopakami, dając im narkotyki, które schowane były głęboko w wewnętrznych kieszeniach jego czarnej bluzy.

                Z daleka widział posesję, na której odbywała się cała impreza, choć nie było zbyt głośno. Młodzież bawiła się wyjątkowo grzecznie, co go niezwykle zdziwiło, biorąc pod uwagę to, z czym był tu przysłany.

                Kartka mówiła wyraźnie, że ma iść do tylnych drzwi balkonowych, gdzie o równiutkiej dwudziestej pierwszej, miało czekać trzech chłopaków w brązowych bluzach z charakterystycznymi bransoletkami na dłoni, które miały być ich znakiem rozpoznawczym. On też taką dostał. Składała się z czarnego, grubszego sznurka, a na nim znajdował się prostokątny koralik w tym samym kolorze.  

Na wyznaczone miejsce spotkania dotarł bez najmniejszego problemu. Pozorując uścisk dłoni, podał każdemu po działce, nie pytając nawet o większe szczegóły, bo chciał się stamtąd jak najprędzej zmyć i zapomnieć o tym całym incydencie, do którego miał nigdy w życiu nie dopuścić.

      Jednakże oczywiście nie było mu to dane, gdyż w przeciągu dosłownie sekundy, drzwi, do których stał tyłem, otworzyły się. Nie mógł widzieć tego, kto w nich stanął, ale znieruchomiał. Instynkt samozachowawczy podpowiadał mu, że właśnie tak powinien się zachować, bo ucieczka nie byłaby zbyt dobrym pomysłem.

- Jeśli macie ćpać i handlować, to nie w tym domu! – z jednej strony cichy, delikatny, ale dobitny głos zawisł w powietrzu, sprawiając, że nogi, na których stał, momentalnie zamieniły się w  drżącą galaretę. I nie, nie chodziło o to, iż zostali zdemaskowani, ale o fakt, że doskonale znał osobę, która wypowiedziała te słowa.

                Była jedyną dziewczyną, na której mu zależało w taki sposób. Jedyną, którą pokochał i w końcu jedyną, która tak bardzo go zraniła. W chwili obecnej nienawidził jej z całego serca, bo ona potraktowała go jak nic niewartego szczeniaka. Zresztą nie tylko jego, bo Marikę również. A ponoć były przyjaciółkami… Tak, były. Do czasu aż ona nie wyjechała do Francji bez słowa pożegnania.

Zauważył, że podeszła bliżej, a on momentalnie poczuł zapach jej perfum, których używała od zawsze. Nie był w stanie się odwrócić, cały czas żył nikłą nadzieją, że go nie rozpozna.

… że się nie dowie.

- Powiedziałam coś, czy nie?! – warknęła dziewczyna, a on doskonale znał powód jej zachowania. Nienawidziła narkotyków, gdyż jej matka… była narkomanką i przedawkowała.  Wiedział o tym, a mimo to sam zaczął z tym świństwem.

                Przez cały czas ją kochał, ale brał. A robił to po to, by odciąć się całkowicie z tych wszystkich myśli, snów, w których zawsze ona miała pierwszoplanową rolę.

                Nawet nie zarejestrował momentu, gdy właśnie jego odwróciła  przodem do siebie, ponieważ znajdował się po prostu najbliżej. Oprzytomniał dopiero wtedy, kiedy ją zobaczył, a konkretniej, gdy spojrzał prosto w jej kocie oczy.

                W oczy, których nie potrafił wyrzuć ze swojej pamięci mimo tylu starań.

                Ból, niedowierzanie, wściekłość. To właśnie mógł z nich wyczytać. Nie pozostało ani jednego grama tej dawnej wesołości, tego zrozumienia…

                … tego uczucia.

                Dziewczyna pobladła tak nagle, że przestraszył się, iż może zemdleć, jednak nic takiego nie miało miejsca. Zamiast tego momentalnie oderwała rękę od rękawa jego bluzy i odskoczyła jak oparzona, patrzyła na niego tak, jakby widziała go po raz pierwszy, tak, jakby żałowała, że go znała.

                Świetnie się składało, ponieważ on nie miał zamiaru z nią rozmawiać, na nią patrzeć, a wszystko przez to, iż nienawidził jej równie mocno… jak kochał.

                Ci, którym dostarczył towar, gdzieś się zmyli, ale nic go ten fakt nie obchodził, bo przecież stała przed nim dziewczyna, którą od jakiegoś czasu próbował wyrzucić ze swej przeszłości, ale nie potrafił. Ponownie przeniósł na nią spojrzenie, ale ona po prostu stała, kręcąc głową z niedowierzaniem i zakrywając dłonią usta. Oczyma wyobraźni ujrzał to, co musiała widzieć ona. Potargane blond włosy, powiększone źrenice… Jednak to nie wzbudziło w niej aż takiej odrazy, bo przecież zobaczyła go w sytuacji, w jakiej nigdy nie powinien się znaleźć.

- Wojtek… - jej ledwo dosłyszalny, drżący szept dobiegł do jego uszu, ale nie raczył odpowiedzieć. Wpatrywał się w nią, czując narastającą wściekłość, która – dosłownie za moment - gotowa była wylewać się z jego ciała strumieniami.

                Witaj w szarej rzeczywistości, Leno.