9. Je pardonne.

~ ~ * ~ ~

                Nigdy nie miał w nikim wsparcia, więc jakim cudem mógł czegoś potrzebować  - i wiedzieć przede wszystkim, że potrzebuje – jeśli tego nie znał?

                Właśnie. Dość szybko doszedł do wniosku, że skoro był w zupełności samowystarczalny do tej pory, to teraz też u nikogo o łaskę żebrać nie będzie, co było prostym i logicznym wyjściem z tej całej sytuacji, w której się znalazł. A skoro nie był żebrakiem, to bynajmniej nie zamierzał skamłać i prosić nawet o coś, czego potrzebował jak powietrza.

                Był po prostu człowiekiem honoru, a teoretycznie honor to przecież bardzo dobra cecha, prawda?

                Nie tym razem. Nie teraz, kiedy musiał stać się uległy. Nie teraz, kiedy nie miał żadnych konkretnych planów na przyszłość. Nie teraz, kiedy…

                … nie wiedział, co ma dalej robić.

 

                Miał świadomość, że to do niczego go nie zaprowadzi, że po prostu się temu podda, a mimo to postanowił się nie zmieniać, nikomu się nie podporządkowywać.

                Robił głupio? Być może.

                Męczył się? Oczywiście.

                Był szczęśliwy? W żadnym wypadku.

                Dlaczego, więc nie przestał, choć był wszystkiego tak cholernie mocno świadomy?

                Nie wiedział.

 

Kolejna butelka, kolejny woreczek.  W tajemnicy. Przed nią. By po prostu na chwilę się odizolować i nie stać się człowiekiem, której tej głupiej i perfidnej łaski tak bardzo potrzebował…

Bał się żebrać.

 Czy to był grzech do jasnej cholery!?

 

~ ~ * ~ ~

Obudził się na podłodze. Jeśli w ogóle słowo „pobudka” może w tym przypadku zostać użyte, bo przecież nie spał, ale był nieprzytomny, gdyż znów się zaćpał. W każdym bądź razie otworzył oczy i zorientował się, że znajduje się w pomieszczeniu, które w jego … domu służyło za przedpokój.

- Dlaczego?

                Momentalnie zrodziła się w nim pewność, że jego podświadomość z niego żartuje, jednak tak szybko, jak się ona pojawiła, szybo zniknęła, ustępując miejsca suchej rzeczywistości, bo jednak to wszystko działo się naprawdę, a ból w okolicach skroni tylko to potwierdzał.

                Przypomniał sobie, że przecież ma własne życie, do którego Leny nie zapraszał, jednak nie raczył na nią nawet spojrzeć. Musiał być silny, musiał z tym walczyć.

                Oczekiwał wygranej, nawet za wszelką cenę.

                Podniósł się do pozycji siedzącej ze wzrokiem utkwionym twardo w beżowej ścianie i sam nie wiedział dlaczego, ale po chwili  z jego ust wydobyło się jedno jedynie zdanie, które zdawać by się mogło, iż przesądza wszystko:

- Bo nie chcę.

                Mimo tego, że sam to powiedział, zdziwił się, gdyż to coś w ogóle nie miało sensu. Ona też nie zrozumiała, a pytanie, które zadała, stało się właśnie tym ostatnim gwoździem do jego trumny.

- Czego nie chcesz, Wojtek?

                Co było w tym najgorsze? Chyba ten łagodny i piękny ton jej głosu. Głosu, który echem rozniósł się nie tylko po pomieszczeniu, ale również jego głowie.

                Ona nie miała robić na nim żadnego wrażenia, prawda? Miał nie prosić, miał nie błagać, nie żebrać, pogodzić się ze swoim życiem, a tą dziewczynę z niego wyrzucić.

                Właśnie. Miał.

                Poderwał się do góry, wskutek czego poważnie zakręciło mu się w głowie, ale nie dał nic po sobie poznać, ponieważ był już do podobnych skutków ubocznych przyzwyczajony. Spojrzał na nią. Niemal nieprzytomnym, zamglonym wzrokiem lustrował jej niezwykłą twarz, jej całą sylwetkę… Gęste, długie włosy, mądre oczy…

                A później po prostu wybuchł:

- Nie chcę ciebie w moim życiu! Rozumiesz, kurwa? Nie chcę! Nie potrzebuję niańki ani litości!

                Krzyczał, patrząc prosto na nią. Krzyczał, choć nie chciał.

                Krzyczał mimo tego, iż ten krzyk rozdzierał mu serce.

                A ona po prostu spokojnie stała, gdyż musiała doskonale widzieć, co się z nim dzieje, więc gdy ucichł, najzwyczajniej w świecie spytała:

- Skończyłeś już?

                Zaskoczyła go swoją reakcją, ale przecież nigdy nie była wybuchową osobą, więc, dlaczego się dziwił? Myślał, że ją zranił, odstraszył, a ona nawet nie mrugnęła okiem.

                Nim minęła sekunda, doszedł do wniosku, że popełnił błąd, że ją zranił.

                Ale przecież on do pomyłek się nie przyznawał.

                Choć… czy samo jego postępowanie nią właśnie nie było?

 

~ ~ * ~ ~

                Ujęła go delikatnie za rękę i zaprowadziła do kuchni, a on nie stawiał żadnych oporów, ponieważ – najzwyczajniej w świecie – nie miał na to siły. Siadł na krześle – tak jak mu kazała, Lena zajęła miejsce naprzeciwko niego, po drugiej stronie prostokątnego stołu.

                Przez jakiś czas milczeli oboje.

                Cisza zdawała się wypełniać go po brzegi, ponownie budować jego osobowość, tworzyć, kreować całkiem innego, nowego człowieka. Niemniej kluczowym elementem w tym wszystkim było właśnie słowo „zdawać się”, które ewidentnie oddawało absurd całego wyrażenia.

- Wyjechałam… – zaczęła niepewnie dziewczyna, wybijając go z dziwnego rodzaju transu – Wyjechałam, bo jak wiesz, po śmierci mojej matki, ojciec znalazł sobie panienkę. Francuską panienkę, której znudziło się życie w Polsce i chciała wracać do domu.

                Nie odpowiedział. Momentalnie przypomniał sobie tą żałość, złość i ból po tym, jak dowiedział się, że jej już nie ma.

                Lena kontynuowała:

- Nie pozwolili mi się z nikim pożegnać, zostałam postawiona przed faktem dokonanym. Nawet nie wyobrażasz sobie, jak bardzo płakałam, ale ta baba siłą zaciągnęła mnie do samochodu, a już tam – na miejscu… kontrolowała na każdym kroku. Po prostu nie miałam żadnej możliwości, by się z wami skontaktować. 

                Usłyszał, jak przełyka ślinę, a następnie niecierpliwym gestem odgarnia z twarzy zagubione kosmyki włosów.

                Powoli zaczął rozumieć, a co za tym idzie – wybaczać.

- Gdy miałam osiemnaście lat… Zdarzył się poważny wypadek. Na szczęście ja z nimi nie jechałam, źle się czułam, nie chciało mi się po prostu brać udziału w głupim pikniku, ale mój ojciec i jego partnerka zginęli na miejscu. Samochód uderzył w drzewo, które jakimś cudem ich jeszcze przygniotło i może jestem złym człowiekiem, ale tej blond lalki żal mi w ogóle nie było, bo zniszczyła moje życie kompletnie.  Postanowiłam tam jeszcze skończyć szkołę, ale gdy tylko to zrobiłam, uciekłam z powrotem tutaj, do babci, która była tak zachwycona moim powrotem, że najzwyczajniej w świecie urządziła mi imprezę powitalną. Wyobrażasz to sobie? Ma staruszka pomysły, nie? Zaprosiła chyba większość okolicznej młodzieży. Resztę już przecież znasz.

                Miała rację, ale nie to właśnie było w tej chwili najistotniejsze, gdyż uświadomił sobie, jaki był głupi, a raczej jest, bo przecież nadal czuł w swym organizmie skutki narkotycznego upojenia.

                Osądził ją – bezpodstawnie, wedle własnego sumienia.

                Potępił, skazał na poniewieranie, tak jak najgorszego przestępcę.

                 A to przecież on, tylko on zawinił.

               

Kolejny błąd, Wojtek. Gratulacje.

 

__________________________

Stwierdziłam, że tylko tego bloga zostawić nie mogę, wiecie?

Reszta - tak jak się umawiałyśmy - w formie prywatnych rozdziałów, ale Wojtka tak zamknąć nie mogę, bo to nie miałoby sensu.